‘Mevrouw, mag ik u iets vragen? Bent u leerkracht?’
Ik liep net terug naar mijn auto met een kar vol taart en bier. Ik vier in iets grotere kring mijn verjaardag dit weekend, vandaar.
Een leuke, vrolijke jongeman spreekt mij aan.
‘Dat klopt’, zeg ik.
‘Heeft u op de Bron gewerkt en bent u juf Albert?’
Ik beaam dit, zeer nieuwsgierig geworden. Bij mij gaat zelfs het begin van een belletje nog niet rinkelen….
‘U heeft mij in de klas gehad.’ Hij vertelt een aantal anekdotes waaruit blijkt dat het verhaal absoluut klopt. Alleen zie ik nog geen gezicht van vroeger.
Hij is nu 36 en weet nog dat ik zijn rekenmachine afpakte toen hij ermee aan het spieken was.
‘Oh, dan zal je wel niet zulke goede herinneringen hebben aan mij, vrees ik’
‘Integendeel, dat was juist goed. U nam mij apart en wees me erop dat mijn hersens goed genoeg zijn om zelf te kunnen werken. En kijk mij nu: ik heb hbo gedaan. Wel via omwegen, maar toch. Toevallig had ik het laatst over u. Dat was een goeie zei ik toen.’
Mijn lengte vermeerderde spontaan met 5 cm toen hij dat zei:) En dat is prettig als je 1m60 bent.
‘Juist als je ergens veel moeite voor doet, laat je zien dat je een doorzetter bent’ ,zei ik. Een grote lach was mijn antwoord.
Ik vertelde wat ik nu doe.
‘Zie je wel, u heeft de juiste skills en vaardigheden in huis, ik zag het toen al.
Bovendien bent u geen spat veranderd.’
We praten over 25 jaar geleden. Er kwam dus nog 5 cm bij:)
Op het laatst spelde hij zijn naam en sprak hem uit zoals wij dat vroeger deden. En ja, daar kwam de herkenning. Grote bruine ogen in een vrolijk gezichtje.
Zo tof! By the way: dat was mijn lastigste jaar ooit.
# Love my job!!!!