Een tijdje geleden had ik met een leerkracht van groep 7/8 afgesproken dat we samen een les in vertrouwen zouden geven in de gymzaal. Ik was de hele middag in de klas en vanaf het begin voelde de sfeer niet prettig. De klas had de voorgaande maanden een mooie vooruitgang geboekt op het gebied van gedrag, dus ik was redelijk verbaasd over deze terugval. Maar goed, soms is die er (heeft ook altijd wel een reden) en dan is het zaak om weer terug te gaan naar de veilige basis.
In de gymzaal merkten we dat de les niet liep. Achteraf logisch: als je het vertrouwen wilt versterken moet een basaal gevoel van veiligheid eerst aanwezig zijn. Het bijzondere is dat mijn gevoel de hele tijd al riep: “Ga dit niet doen, ga iets doen waar je de sfeer mee lift. Iets dat aansluit bij wat deze groep leuk vindt.” Maar ik vond dat ik dat niet kon maken als coach. Later bedacht ik mij: “Als leerkracht zou ik voor een andere les gekozen hebben, waarom niet als coach? Ik had moeten zeggen dat het niet goed voelde. Oké, dan zou een leerkracht kunnen denken dat ik het niet in de vingers had en ook niet wist wat ik met de situatie aan moest. We hadden toch afgesproken dat we aan vertrouwen zouden werken?”
Maar het is juist goed om je gevoel te volgen en te laten zien dat een bepaalde les in een bepaalde situatie gewoon niet handig is. Ook als coach: leermomentje voor mij.