Ik ben weer gestart met een weerbaarheid training: in een klein groepje aan de slag met kinderen om te leren beter/handiger voor zichzelf op te komen. Vandaag was de tweede bijeenkomst en we oefenden met het maken van oogcontact en bespraken het belang hiervan. Ook heb ik een formulier meegegeven waarin ‘luisteren’ op een goede manier beschreven staat.
De kinderen zijn enthousiast, het is weer superleuk om te doen. Uiteraard komt het ook wel voor dat een kind de kaders opzoekt. Dan benoem ik wat ik zie en bespreek het proces van leren. Ik word niet boos, maar zeg: hier leer je weer van. Zo mogen we lekker oefenen, fouten maken en weer verder met elkaar.
Voorbeeld: een jongen zegt, als een ander kind wat langer nadenkt: “Dat duurt lang, ik word er moe van.” Ik kijk dan met hem naar de regel ‘we zijn aardig voor elkaar’. Vervolgens vraag ik: “Wat was er aardig aan jouw woorden? Voelt de ander zich gesteund, mag hij langer nadenken? Is het goed dat hij dit doet of zeggen jouw woorden iets anders?” We komen dan tot de conclusie dat dit niet echt vriendelijk overkomt en dat het beter is om niets te zeggen en een ander de ruimte te geven. Als laatste zeg ik dat dit een mooi leermoment was. Het is niet erg dat het gebeurt, juist hiervan kunnen we veel leren met elkaar. Zo bouw ik aan veiligheid en groei met de kinderen.