Categorie: Blog

Na 21 jaar in loondienst te zijn geweest bij de VCPO te Spijkenisse (waarvan de laatste jaren nog 1 dag), ga ik nu de stap zetten naar volledig zzp’er zijn.

Vandaag tekenden Maarten Groeneveld (directeur bestuur VCPO) en ik een modelovereenkomst voor komend schooljaar.

Deze stap geeft mij de vrijheid om Hart voor de Groep nog meer op de kaart te zetten en mijn dromen waar te maken. Het voelde als een bijzonder moment. Enerzijds geeft het een enorm gevoel van vrijheid, anderzijds zal ik de zekerheid van het werken bij een geweldige vereniging gaan missen! Maar gelukkig worden de banden niet volledig verbroken en blijf ik toch met de VCPO verbonden middels de overeenkomst.

Ik verheug mij op het voortzetten van onze samenwerking die, zoals Maarten mooi omschreef, een win win situatie is voor beide partijen.

Op dinsdag 2 april heb ik twee workshops mogen geven over groepsdynamiek en sociale veiligheid tijdens de VCPO studiedag. Wat was dat geweldig om te doen. Ik was wel zenuwachtiger dan normaal, omdat deze workshop helemaal uit eigen koker kwam. Ik had van te voren niet gespard met collega’s, zoals ik bij teambijeenkomsten vaak wel doe. Dan wil ik graag afstemmen op een school en wat bij hen past.

Nu kon ik nog meer eigen ervaringen, gecombineerd met kennis uit de literatuur aan de orde brengen. Dit alles was voorzien van veel praktijkvoorbeelden.

De reacties waren heel positief; ik had aan elke deelnemer een blad uitgedeeld met de vraag om tops en tips voor mij op te schrijven. De tops waren veruit in de meerderheid tot mijn grote blijdschap. Een aantal zaken die werden genoemd waren: fijn bruikbare tips, rustige uitstraling, eerlijk, goede praktijkkennis.

Er was bij de enkele tips eentje die wat vaker naar voren kwam: geef meer ruimte voor eigen inbreng. Dat zal ik volgende keer zeker doen. Ik heb nu bewust een keuze gemaakt voor deze opzet, aangezien de tijd die ervoor stond een uur was.

Al met al was het een mooie ervaring en wil ik dit absoluut vaker gaan doen in de toekomst. Dus ben je als school geïnteresseerd, dan kan je zeker contact met mij opnemen.

Vorige week ben ik gestart met een nieuwe uitdaging: de opleiding tot kindercoach.

Aangezien ik al veel gesprekken voer met kinderen en mijn kennis wilde vergoten, was dit een logische keus. Ik heb er heel veel zin in!

Elke vrijdag voer ik gesprekken met studenten van het Albeda. Zo ook vandaag. Ik geniet ervan om hen te zien groeien en steviger in hun schoenen te zien staan. Uiteraard gaat dit met ups en downs, maar we voeren vaak mooie, leerzame gesprekken met elkaar.

Het zijn stuk voor stuk prachtige mensen die zich op hun eigen manier en eigen tempo ontwikkelen. Net als in de ‘gewone wereld’ eigenlijk. Alleen krijgen ze hier meer tijd en ruimte en soms ook meer begrip. We proberen zoveel mogelijk onderwijs op maat te bieden, zonder de realiteit uit het  oog te verliezen. Uiteindelijk worden ze klaargestoomd voor de maatschappij. Ik vind het echt een voorrecht om met hen te mogen werken! Zij leren veel, maar ik ook.

Vandaag zei een student tijdens een gesprek: “Ik word zo rustig bij u, dan durf ik ook meer. Een soort positieve, rustige vibe.”
Vervolgens ging hij iets doen wat voor hem zeer uitdagend was.En na afloop was hij trots. Geweldig:)
Op die momenten voel ik me zo bevoorrecht.

Op het Albeda geef ik het eerste half jaar les in het vak Brein met een bijbehorend boek dat vertelt over veel zaken die met je brein te maken hebben. Ik zeg altijd: jullie zijn belangrijker dan het boek. Als je zelf zaken te melden hebt, vragen wil stellen of over iets wilt praten, dan gaat dat voor. Bijna elke week was er wel iemand die iets vanuit zichzelf wilde vertellen. Dat kweekt bij zo’n klas een bepaalde intimiteit, veiligheid. Zeker als je dit consequent en integer toepast met elkaar. Vaak hebben de leerlingen in het verleden zoveel meegemaakt dat ze blij zijn om in een klas te mogen zitten waar ze geaccepteerd worden zoals ze zijn. Uiteraard zijn er regels waaraan een ieder zich moet houden en ik ben daar ook consequent in. Er praat één persoon tegelijk en je zorgt voor een goede luisterhouding. Ook lachen we elkaar niet uit. Dit was wel een zoektocht in het begin; ik kwam immers uit het basisonderwijs en dat is toch andere koek.

Hoewel….. leerlingen zijn leerlingen. De manier van aanspreken is anders, meer volwassen. De grappen zijn anders. De gesprekken gaan dieper. De discussies zijn pittiger:) Maar verder zie ik veel raakvlakken. Ook hier moeten leerlingen zich houden aan regels, anders werkt het niet. Als leerkracht moet je laten zien dat je betrouwbaar bent en doet wat je zegt. Je moet een band kweken met je klas. Als die is ontstaan is het niet moeilijk om les te geven op de manier die het beste bij je past: vol mooie leermomenten en persoonlijke groei. En nogmaals: fouten maken mag, daar leren we het meeste van.

Naast alle lessen bedrijfsadministratie, economie en andere vakken is het vak Brein een vak in levenslessen en omgang met elkaar. Maar ook in leren van en rekening houden met elkaar. Zo ontstaan er na verloop van tijd soms toch ruzies en/of kleine ergernissen. Dat mag en is zelfs logisch. Ik ga dan met hen aan de slag om deze op de juiste manier op te lossen. Een zeer dankbare klus.

Het is mooi om in deze wereld van autistische studenten te mogen rondwandelen en beter te leren begrijpen hoe hun brein in elkaar steekt. Die kennis gebruik ik ook weer in het basisonderwijs. Soms vraag ik de studenten om advies: hoe zouden jullie dit probleem in mijn geval aanpakken? Wat denk je dat deze leerling nodig heeft? Jullie zijn de ervaringsdeskundigen. Dat advies geven ze vaak maar al te graag en het is zeker nuttig.

Een positieve groepssfeer krijg je door een positieve basishouding en die kan je de hele dag toepassen.

Vergroot positiviteit uit. Ik wees bijvoorbeeld op de regels en benoemde een regel die werd toegepast door de klas.

“Er staat dat we elkaar helpen, zijn jullie dat nu aan het doen? (Ja!)

Superfijn dat we ons zo goed aan de regels houden. Als je elkaar helpt hoef je het niet alleen te doen en dat kan heel prettig zijn. Wie ervaart het nu als prettig? (vingers omhoog) Nou, ik ervaar het ook als prettig, ik vind het fijn om in zo’n sfeer met jullie te werken.” Soms ging het gesprek dan iets verder maar dat hoefde niet.

Dit kan tijdens alle lessen, het kost hooguit 1 minuut en je lift de sfeer enorm.

Gewone dingen maakte ik ook bijzonder. Bijvoorbeeld als iemand tijdens mijn uitleg een gevallen gum van een ander opraapte en ik gewoon verder kon met de uitleg. Ik stopte dan toch even om te bedanken en uit te leggen hoe fijn het is dat ik rustig door kan gaan met mijn les. Daarmee beschreef ik voor de andere kinderen het proces in de hoop dat ze dit ook op gingen pakken. En dat lukte, soms op het overdreven af. Dan zagen ze elk stofje op de grond, bij wijze van spreken:) Mij maakte dat niet uit, ik liet de klas lekker oefenen in ‘sociaal’ zijn.

Dit soort zaken is vooral van belang in de eerste 6 schoolweken. (forming, storming, norming, performing, adjourning) Als je het dan goed op de rit hebt met je klas heb je daar het hele jaar profijt van. Uiteraard moet je het wel onderhouden, maar dat kost minder tijd.

Het oplossen van ruzies op een goede manier is ook ontzettend belangrijk. En daarnaast is het goed om te oefenen hoe je goed en gezellig speelt en samenwerkt en dat buitensluiten niet mag. Dit kan je prima oefenen met een groep. Beschrijf de processen die er gebeuren. Niet vanuit boosheid (als het fout gaat), maar vanuit vertrouwen in het leermoment. En geef niet op.

Ik ben weer gestart met een weerbaarheid training: in een klein groepje aan de slag met kinderen om te leren beter/handiger voor zichzelf op te komen. Vandaag was de tweede bijeenkomst en we oefenden met het maken van oogcontact en bespraken het belang hiervan. Ook heb ik een formulier meegegeven waarin ‘luisteren’ op een goede manier beschreven staat.

De kinderen zijn enthousiast, het is weer superleuk om te doen. Uiteraard komt het ook wel voor dat een kind de kaders opzoekt. Dan benoem ik wat ik zie en bespreek het proces van leren. Ik word niet boos, maar zeg: hier leer je weer van. Zo mogen we lekker oefenen, fouten maken en weer verder met elkaar.

Voorbeeld: een jongen zegt, als een ander kind wat langer nadenkt: “Dat duurt lang, ik word er moe van.” Ik kijk dan met hem naar de regel ‘we zijn aardig voor elkaar’. Vervolgens vraag ik: “Wat was er aardig aan jouw woorden? Voelt de ander zich gesteund, mag hij langer nadenken? Is het goed dat hij dit doet of zeggen jouw woorden iets anders?” We komen dan tot de conclusie dat dit niet echt vriendelijk overkomt en dat het beter is om niets te zeggen en een ander de ruimte te geven. Als laatste zeg ik dat dit een mooi leermoment was. Het is niet erg dat het gebeurt, juist hiervan kunnen we veel leren met elkaar. Zo bouw ik aan veiligheid en groei met de kinderen.

Een tijdje geleden had ik met een leerkracht van groep 7/8 afgesproken dat we samen een les in vertrouwen zouden geven in de gymzaal. Ik was de hele middag in de klas en vanaf het begin voelde de sfeer niet prettig. De klas had de voorgaande maanden een mooie vooruitgang geboekt op het gebied van gedrag, dus ik was redelijk verbaasd over deze terugval. Maar goed, soms is die er (heeft ook altijd wel een reden) en dan is het zaak om weer terug te gaan naar de veilige basis.

In de gymzaal merkten we dat de les niet liep. Achteraf logisch: als je het vertrouwen wilt versterken moet een basaal gevoel van veiligheid eerst aanwezig zijn. Het bijzondere is dat mijn gevoel de hele tijd al riep: “Ga dit niet doen, ga iets doen waar je de sfeer mee lift. Iets dat aansluit bij wat deze groep leuk vindt.” Maar ik vond dat ik dat niet kon maken als coach. Later bedacht ik mij: “Als leerkracht zou ik voor een andere les gekozen hebben, waarom niet als coach? Ik had moeten zeggen dat het niet goed voelde. Oké, dan zou een leerkracht kunnen denken dat ik het niet in de vingers had en ook niet wist wat ik met de situatie aan moest. We hadden toch afgesproken dat we aan vertrouwen zouden werken?”

Maar het is juist goed om je gevoel te volgen en te laten zien dat een bepaalde les in een bepaalde situatie gewoon niet handig is. Ook als coach: leermomentje voor mij.

Vandaag was ik aan het observeren tijdens een rekenles in groep 5/6. De start was rustig en ordelijk.

De leerkracht maakte gebruik van het digibord en daar stond het volgende venster:

Uiteraard kan dit aangepast worden naar de eigen situatie. Ik vond het mooi om te zien.